Spisu treści:
Karl jest długoletnim freelancerem, który pasjonuje się muzyką, sztuką i pisaniem.
Wywiad z Wandą Gronhovd
Wanda Gronhovd śpiewa od dziecka. Pisze piosenki, które są głęboko osobiste i eksplorują jej wewnętrzny krajobraz jako sposób na zbadanie szerszych prawd o byciu człowiekiem. Rozmawiałem z nią o jej muzycznych korzeniach, procesie twórczym i sposobach, w jakie podsyca swoją kreatywność.
Wczesne lata
Wanda Gronhovd: Śpiewam od 10 roku życia, więc myślę, że zawsze tam było. Śpiewałem solówki w kościele i u młodego przyjaciela i śpiewałem w duetach acapella do około 18 roku życia, ponieważ chodziliśmy razem do szkoły kościelnej. Śpiewałem w chórze szkoły kościelnej w Outlook, Saskatchewan, więc codziennie ćwiczyliśmy i dużo się tam nauczyliśmy.
Pamiętam, jak szedłem polną drogą śpiewając piosenki, kiedy miałem 12 lub 13 lat. Ktoś niedawno powiedział mi, że pamięta, jak pisałem piosenki w liceum, ale nie pamiętam, żebym to robił. Nie zaczęłam pisać ponownie, aż do rozwodu i kiedy wyszłam jako lesbijka w latach 90-tych. Zacząłem pisać poezję, którą potem włożyłem w muzykę, bo zawsze śpiewałem.
Tematy piosenek i proces
WG: To bardzo osobiste sprawy, o których pisałem. Jednym z głównych tematów jest nadzieja. Z pewnością czuję, że transformacja była częścią tego, co odkrywam w mojej muzyce. Celowo nie siadam i nie myślę o tematach, o których chcę napisać, ale wydaje mi się, że to, co kończy się, jest tematem trudności przekształcającym się w sytuację nadziei. Mam nadzieję, że opowiadając osobiste historie, zdołam dotrzeć do uniwersalnej prawdy, która się z tego dzieje.
WG: Czasami siadam i akordy i teksty pojawiają się same. Innym razem mam pocisk inspiracji pełen różnych ciekawostek. Na przykład napisałem piosenkę zatytułowaną Uneven Footing, w której po prostu spodobał mi się tytuł i stamtąd próbowałem rozgryźć resztę utworu. Tak naprawdę nie mogę pisać fragmentami, więc zwykle potrzebuję trochę przestrzeni osobistej do pisania. Z pewnością stwierdzam, że czasami mam refren i gram z nim akordy na gitarze, ale kiedy siadam z nim na pianinie, piosenka mówi mi więcej o tym, czym chce być. Współtworzyłem trochę, ale to jest coś, czego potrzebuję
