Stradivarius: fascynujące fakty, których możesz nie znać

Frances Metcalfe po raz pierwszy nauczyła się czytać nuty w wieku czterech lat. Obecnie jest emerytowaną nauczycielką muzyki wędrownej, specjalizującą się w skrzypcach.

Nie tylko skrzypce!

Stradivarius w ciągu swojego długiego życia wykonał około 1200 instrumentów, z których około 650 przetrwało. Spośród tych gdzieś w okolicach 500 są skrzypce, ale tworzył również altówki, wiolonczele, mandoliny, harfy i gitary. Robił też łuki. Techniczna nazwa producenta instrumentów strunowych to lutnik.

Prawdopodobnie najsłynniejszą istniejącą wiolonczelą jest „Davidov”, niegdyś należący do Jacqeline du Pre, a obecnie należący do Yo-Yo Ma.

Yo-Yo Ma i jego wiolonczela Davidov

Stradivarius: Człowiek tajemnic

Chociaż inni rzemieślnicy w tamtym czasie byli ciekawi, a nawet zdesperowani, aby odkryć jego sekrety, Stradivari nigdy nie ujawnił, co czyni ich wyjątkowymi. Zginął zabierając do grobu swoje unikalne metody pracy. Pierwsze znane skrzypce, które stworzył, powstały w 1666 roku: „Serdet”. Wielki pożar Londynu płonął w tamtym roku szaleńczo. Równie dobrze Stradivari nie był cockneyem.

Nawet jego data urodzenia nie jest znana, ale została zawężona do lat 1644-1649.

Zdobione Stradivarius

Chociaż wiele instrumentów Stradivariego jest zwyczajnych, jeśli odważę się napisać coś takiego, niektóre zostały udekorowane. Istnieje tylko 11 dekorowanych instrumentów, z których cztery znajdują się w kolekcji hiszpańskiego Pałacu Królewskiego i zostały zaprojektowane przez Stradivari specjalnie jako kwintet, ale altówka tenorowa zaginęła. Wiolonczela jest jedyną zachowaną do dziś ozdobą. Więcej o tej wiolonczeli w dalszej części artykułu.

Smithsonian przechowuje pięć rzadkich zdobionych instrumentów, inny znajduje się w Muzeum Ashmolean, a dwunasty jest własnością prywatną.

Wiemy od księdza o imieniu Ojciec Arsi, który lubił wpadać do warsztatu Stradivari, że nie było niczym niezwykłym, że ulepszył swoje dzieła. Z jednego z jego listów wiemy, że Stradivari malował postacie, kwiaty i owoce oraz używał inkrustacji z hebanu i kości słoniowej.

„Hellier” ma subtelną, synowską dekorację na żebrach i na boku zwoju, a zamiast zwykłego purflingu tuszem – definiującą czarną linię wokół obwodu skrzypiec – jest ozdobiony ciągłym ciągiem kropek z kości słoniowej na przemian z pastylki do ssania umieszczone pomiędzy dwoma cienkimi drewnianymi paskami z przodu iz tyłu. „Ole Bull”, nazwany na cześć norweskiego skrzypka i kompozytora, jest zdobiony w ten sam sposób.

Od Spinditty

Pytania i Odpowiedzi

Proszę o komentarz w moim centrum

Frances Metcalfe 5 lipca 2019 r.:

Cześć Rob

Bardzo się cieszę, że artykuł Ci się podobał - bardzo mi się podobało.

Obrabować 5 lipca 2019 r.:

Pomocna bardzo ciekawa i jestem formująca dużo wdzięczności.

Frances Metcalfe (autor) z The Limousin, Francja, 01.08.2017:

Przepraszam, że tak późno odpowiadam, ale nie ma mnie w domu i nie mam komputera! Tak, doprawdy każdy skrzypek marzy, aby na jednym z nich zagrać. Uwielbiam muzykę opartą na smyczkach ponad wszystko – oczywiście stronniczość, ponieważ byłam nauczycielką skrzypiec – i zawsze zastanawiam się, na jakich instrumentach grają wykonawcy.

Goh Tong Keat z Malezji w dniu 23 lipca 2017:

Interesujący artykuł! Strad to marzenie każdego skrzypka.

Frances Metcalfe (autor) z The Limousin we Francji 26 lutego 2017 r.:

Cześć Rozkwitaj. Zawsze, jak wiem, że inni to robią, trzymam nogę na futerale, jeśli odkładam skrzypce, ale trudno jest zrównoważyć tacę i walizkę (która jest dość ciężka, jeśli jest dobra) w zatłoczonym miejscu…. Niemniej jednak!!! Często skrzypkowie mają pasek i przewieszają futerał przez ramię, ale wtedy istnieje niebezpieczeństwo uderzenia kogoś w miejsce, w którym jest mało miejsca. Po prostu chodziłem do miejsc, w których było go dużo, tj. nie było zajętych, i zawsze mogłem mieć go w zasięgu wzroku, a najlepiej serwowano go przy stole. Zwykle nie wychodzę z tym teraz, a już na pewno nie do kawiarni.

Rozkwitać mimo wszystko z USA 26 lutego 2017 r.:

Lubiłem to czytać. Nie wyobrażam sobie pozostawienia takiego instrumentu bez nadzoru, gdy chwyciłem kanapkę lub chowałem ją w schowku nad głową samolotu.