10 rzeczy, których prawdopodobnie nie wiedziałeś o Beach Boys

Tom Lohr uwielbia święta – tylko nie Boże Narodzenie. Nadal jest zgorzkniały, że w połowie lat 60. nie dostał kapsuły GI Joe Gemini w prezencie

2. Brian rozprzestrzenił trochę za dużo bogactwa

Zanim szaleństwo surfingu stało się sportem przybrzeżnym, wkrótce pojawiła się muzyka, która wywołała sensację. Założyciel i lider Beach Boys, Brian Wilson, posłuchał rady swojego brata i kolegi z zespołu i napisał swój pierwszy hit „Surfin” w oparciu o rosnącą popularność tego sportu; wydawało się, że każda piosenka o surfingu znajdzie się na listach przebojów. Brian Wilson pracował nad wspomnianym wcześniej „Surfin' USA”, kiedy odwiedził go uznany kalifornijski duet Jan i Dean, którzy byli zainteresowani nagraniem własnej piosenki surfingowej.

Brian był bardzo zajęty tworzeniem piosenek dla Beach Boys i postanowił dać Janowi i Deanowi na wpół ukończony kawałek, który Brian nazwał „Surf City”. Jan i Dean skorzystali z oferty Briana, nagrali piosenkę i wydali ją w tym samym roku, co „Surfin' USA”.

Podczas gdy „Surfin' USA” plasowało się dobrze na trzecim miejscu, „Surf City” stało się jedynym hitem Jana i Deana i znalazło się na szczycie list przebojów w lipcu 1963 roku. Pomimo przyjaźni z Janem i Deanem, menadżer i wytwórnia Briana byli na niego wściekli za rozdawanie hitu konkurencyjnej grupie i wytwórni płytowej.

4. Shannon odszedł

W 1976 roku Henry Gross miał przebojowy hit „Shannon”. Do tego momentu Gross był najbardziej znany jako jeden z członków założycieli Sha Na Na i był najmłodszą osobą, w wieku 18 lat, która wystąpiła na scenie na Przystanku Woodstock.

Henry rozpoczął karierę solową na początku lat 70. i często spotykał się z The Beach Boys podczas tras koncertowych. Szybko zaprzyjaźnił się z głównym gitarzystą grupy, Carlem Wilsonem, i został zaproszony do domu Carla, aby porozmawiać o muzyce.

Carl przygotował wyszukany lunch, ale zanim mogli się nim cieszyć, dwa Husky Wilsona najechały i pożerały jedzenie. Ich rozmowa zeszła na psy, a Gross przyznał, że miał setera irlandzkiego o imieniu Shannon, który często wykonywał ten sam numer. Carl przyznał, że miał setera irlandzkiego o imieniu Shannon, który został potrącony przez samochód i zabity kilka miesięcy wcześniej.

Po powrocie do domu Gross szybko napisał „Shannon” jako odę do psa Carla Wilsona. Jako dodatkowy akcent, Gross zaśpiewał część piosenki w falsecie jako czubek głowy założycielowi Beach Boy, Brianowi Wilsonowi, który często śpiewał falsetem.

6. Niesławna opiekunka do dziecka

W 1968 roku wokalista The Beach Boy, Mike Love, zjadł kolację w domu swojego kuzyna i kolegi z zespołu Dennisa Wilsona, aby poznać nowego kumpla Dennisa. Dennis związał się z aspirującym muzykiem, który nie miał talentu, ale mógł zapewnić perkusiście jeden z jego najbardziej żarliwych wad: dziewczyny. Obiad okazał się zbyt dziwny dla Love i rozstał się. Coś, czego nie mógł do końca położyć, dotyczyło nowego przyjaciela Dennisa, faceta o imieniu Charles Manson.

Później w tym samym roku Love i jego żona rozstali się po tym, jak ujawniła, że ​​ma romans z Dennisem. Ona i kuzynka Love wymykali się na romantyczne przerywniki. Ale ktoś musiał pilnować swoich dzieci, kiedy ona była poza domem, robiąc paskudne rzeczy. Przynajmniej raz namówili do opieki nad dzieckiem jedną z dziewczyn Mansona, Susan Atkins. Atkins był później chętnym uczestnikiem rzezi ośmiu osób w makabrycznych morderstwach Mansona.

Album The One Must Have Beach Boys

8. Są obsadą wielu

Kiedy ludzie myślą o The Beach Boys, zwykle przypominają sobie pierwotnych członków: braci Briana, Carla i Dennisa Wilsonów, ich kuzyna Mike'a Love'a i przyjaciela Al Jardine'a. Ale faktem jest, że The Beach Boys przez większość swojej kariery stanowili zmieniającą się obsadę muzyków.

Po wydaniu ich pierwszego singla „Surfin” Al Jardine poszedł do szkoły dentystycznej. Zastąpił go sąsiad David Marks. Kilka lat później Jardine ponownie dołączył do grupy, a Marks odszedł po kłótni z menedżerem zespołu i ojcem chłopców Wilsonów, Murrym Wilsonem.

Wtedy Brian miał awarię i został zastąpiony przez Glena Campbella. Campbell zakończył trasę koncertową dla Briana i rozpoczął karierę solową. Miejsce Glena zajął Bruce Johnston, który w latach 70. zrobił sobie przerwę na kilka lat, zanim ponownie dołączył do grupy. Przez lata do grupy przyłączyli się inni muzycy, w tym aktor/perkusista John Stamos.

Jedynym stałym elementem składu The Beach Boys był wokalista Mike Love. Stał na czele grupy od początku jej istnienia. Jeśli widzisz dzisiaj występ The Beach Boys, Love jest jedynym oryginalnym członkiem na scenie. Towarzyszy mu Bruce Johnston, który dołączył do zespołu w 1965 roku.

10. Zatytułowali jeden z największych koncertów w historii

Jeśli spojrzysz na listy największych koncertów w Stanach Zjednoczonych, znajdziesz kilka imponujących liczb. Koncert Simona i Garfunkela w Central Parku przyciągnął 500 000 fanów i zwykle trafia na listę. Inni mieli tłumy w liczbie 500 000, o których wspomniano, ale podejrzanie nieobecni na liście są The Beach Boys. Ci, którzy trafiają na listy, albo uważają, że The Beach Boys są wystarczająco fajni, albo po prostu nie odrobili pracy domowej, ale faktem pozostaje, że grupa była główną gwiazdą jednego z największych koncertów w historii w Stanach Zjednoczonych.

Na początku lat 80. The Beach Boys zagrali 4 lipca za darmo^ten koncert w National Mall w Waszyngtonie kilka lat z rzędu. Niedotykalny sekretarz spraw wewnętrznych w administracji Reagana uważał je za hard rockowy akt i nieprzyjazne rodzinie, pomimo koncertów, które co roku w lipcu przyciągały około 500 000 osób. Zastąpił ich w 1983 roku Wayne'em Newtonem. Na nieszczęście dla sekretarza Jamesa Watta prezydent Reagan i jego żona Nancy byli wielkimi fanami Beach Boya. Reagan następnie zaprosił chłopców do Białego Domu i ponownie zagrali w stolicy kraju 4 lipca 1984 roku.

Z pomocą ubiegłorocznego rozgłosu, w którym sekretarz Watt nazwał uczestników koncertu Beach Boy „niewłaściwym elementem”, impreza z 1984 roku przyciągnęła 750 000 widzów. To naprawdę jeden z największych koncertów w historii Stanów Zjednoczonych. Jednak, podobnie jak w przypadku najlepszych drużyn piłkarskich lub baseballowych wszech czasów, opinie znacznie przeważają nad faktami dla osób kompilujących dane.

Prace cytowane